Hipermobilność znana jest również jako nadmierna ruchomość lub nadruchomość. To zjawisko zwiększonej ruchomości stawów bądź segmentów kręgosłupa. Rzadko jest rozpoznawana jako zaburzenie dotyczące całego organizmu, które dotyka większości stawów człowieka, w tym także stawów kręgosłupa.

Nadmierna ruchomość najczęściej jest kojarzona ze skutkami innych schorzeń lub urazów:

• w wyniku urazu np. po skręceniach, wybiciach;
• brakiem stabilności segmentu kręgowego np. w dyskopatii;
• chorobami układowymi, w których hipermobilność stawów jest jednym z objawów.

Na czym polega hipermobilność?

Z punktu widzenia biomechaniki jest to zwiększony zakresu ruchu w stawach, w tym również  segmentach kręgosłupa, poza określone normy. W praktyce wygląda to tak, że torebki stawowe i więzadła są luźniejsze, niż powinny być, zakres ruchu w stawach jest większy w odniesieniu do normy, pojawia się problem ze zbornością i koordynacją. 

Jakie są rodzaje hipermobilności?

Według Johanna Sachsego wyróżniamy następujące rodzaje hipermobilności:

1. Hipermobilność miejscowa
   Tu rozróżnia się dwie postacie:
   a. postać pierwotna – jako kompensacja sąsiadującego stawu o zmniejszonej ruchomości;
   b. postać wtórna – będąca skutkiem pourazowym pojedynczego stawu.

    

2. Hipermobilność uogólniona
   Obecna w chorobach wrodzonych, dziedzicznych zaburzeniach tkanki łącznej (hereditary disorders of connective tissue, HDCT).
   Do najbardziej znanych w tej grupie należy kilka zespołów:
   a. Zespół Marfana;
   b. Zespół Ehlersa-Danlosa;
   c. Wrodzona łamliwość kości – Osteogenesis Imperfecta;
   d. Zespół Sticklersa.

    

3. Hipermobilność konstytucjonalna (HK). 
   Nazywa się ją także wrodzoną łagodną nadruchomością stawów, elastopatią, zespołem zaburzeń w spektrum hipermobilności, HEDS typ III. Jej istota polega na zaburzeniu proporcji różnych rodzajów kolagenu w tkance łącznej, powodującym jej nadmierną elastyczność. W tym zaburzeniu większość stawów, w tym również segmentów kręgosłupa, wykazuje nadmierny zakres ruchomości. Z zaburzeniami stawowymi współistnieją tzw. objawy towarzyszące z innych tkanek i narządów poza narządem ruchu i wtedy mówimy o Zespole Hipermobilności Konstytucjonalnej bądź o Zespole Zaburzeń w Spektrum Hipermobilności.

Jak rozróżnić hipermobilność miejscową od uogólnionej?

Hipermobilność może być zaburzeniem wrodzonym lub nabytym. Zazwyczaj hipermobilność miejscowa ma charakter nabyty, natomiast uogólniona – wrodzony.

Miejscowa nadruchomość charakteryzuje się zwiększeniem zakresu ruchomości zazwyczaj w stawie po przebyciu urazu i będzie dotyczyć jednego lub najwyżej części możliwych kierunków ruchu. Natomiast w postaci uogólnionej stawy wykazują nadruchomość we wszystkich możliwych kierunkach ruchu.